zwyczaj - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

zachowanie charakterystyczne dla danej osoby lub określonej grupy osób w określonej sytuacji

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

synonimy:

obyczaj

dziwny, irytujący, paskudny zwyczaj
zwyczaj nadużywania alkoholu, picia alkoholu, (zbyt głośnego) słuchania radia, używania tabaki, czytania gazet...
mieć jakiś zwyczaj

	Wiedzieli, że właściciel ma zwyczaj trzymania pieniędzy w zeszycie leżącym na stole. źródło: NKJP: Fałszerze i złodzieje, Dziennik Polski - Podkarpacie, 2001-06-23
	Akcja musiała zostać zaplanowana wcześniej, a przygotowujący ją ludzie nie tylko doskonale orientowali się w rozkładzie budynku, ciągach komunikacyjnych i ścieżkach ewakuacyjnych, ale również znali zwyczaje multimilionera. źródło: NKJP: Waldemar Borzestowski: Bulterier Samson i ja, 2008
	A mam taki zwyczaj, że jak jestem w dobrym humorze, pstrykam palcami [...]. źródło: NKJP: Maria Nurowska: Miłośnica, 2009
	Cóż to za zwyczaj, żeby punkty handlowe o takiej samej ofercie stawiać obok siebie? źródło: NKJP: Agata Wolna: Tyle kiosków w całym mieście, Trybuna Śląska, 2001-01-16
	Za pierwsze zarobione pieniądze kupił sobie skrzypce. Ukrył je przed rodzicami, bo bał się, że go skrzyczą za wydawanie pieniędzy na – jak było to w zwyczaju mówić – głupstwa. źródło: NKJP: Stanisław Zachwieja: Na swojską nutę, Gazeta Krakowska, 2005-11-25

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m3

	+	zwyczaj	+	CZEGO
	+	zwyczaj	+	że ZDANIE \| żeby ZDANIE \| BEZOKOLICZNIK

psł. *sъvyčajь (< *sъ-vyk-ějь)

Od: przedrostkowego czasownika *sъ-vyknǫti 'przywyknąć, przyzwyczaić się do czegoś, nabrać wprawy, nauczyć czegoś'