ktoś wyszedł na ludzi

Po śmierci siostry płakały dzieci. Na szczęście mogły pójść do wujostwa na wieś, do gospodarstwa. Ich ojciec dość szybko gdzieś zniknął. Opieka wujostwa okazała się wystarczająco surowa i wystarczająco czuła. Dzieci wyszły na ludzi.

źródło: NKJP: Inga Iwasiów: Bambino, 2008

Wydawało się, że jeden ze złodziejskiej rodziny wyszedł na ludzi. Brat pierwszego we wsi komunisty rwał oczy dziewcząt. Kiedy w granatowym mundurze, z kordzikiem dyndającym u pasa, z czapką umieszczoną na sztywno zgiętej ręce stał w kościele, dziewuchy patrzyły tylko na niego.

źródło: NKJP: Andrzej Kozioł: Pociąg do Stalinogrodu i inne opowiadania, 2009

Tymczasem na Kaszuby nauczyciele przywozili nowe, socjalistyczne koncepcje o nauczaniu języków, pouczali rodziców, by broń Boże nie mówili przy dzieciach po kaszubsku, bo to język gorszy, zepsuty, takie mówienie ma straszne konsekwencje: dzieci się nigdy nie nauczą polskiego, nie pójdą na studia, nie wyjdą na ludzi.

źródło: NKJP: Martyna Bunda: Uciekinierzy z historii, Polityka, 2005-10-22

- W domu było nas troje: siostra, młodszy brat i ja. Miałem 6 lat, kiedy straciłem matkę, ojca mając 13. Już na starcie moje życie nie zapowiadało się najciekawiej. Mimo to wyszedłem na ludzi. Pomogła mi praca i życzliwość innych, choć sobie najwięcej zawdzięczam.

źródło: NKJP: Jolanta Szarek, Marek Chrzanowski: Ludzie i zawody, Wieści Podwarszawskie, 2006-01-29

Stosunkowo niedługo po nim zmarła na raka jego urocza żona Nina, lekarka. Dwoje wspaniałych, młodych ludzi los brutalnie zmiótł z tego świata. Zrobiono składkę, aby zabezpieczyć los ich dzieci. Wiem, że wyrosły na ludzi.

źródło: NKJP: Andrzej Krzywicki: Diabelski młyn, 2005

Uściski. Mniej sztywne niż te ranne. Trochę rozpaczliwe. Czułe. Na długo ostatnie. Pamiętaj. Bądź grzeczny. Ucz się. Żebyś wyrósł na człowieka. Mama myśli o tobie. Przyjedzie.

źródło: NKJP: Maria Borowa: Dominika znaczy niedziela, 1988

Natomiast z wielką dezaprobatą przyjął wiadomość, że przed maturą potrzebuje kilku godzin korepetycji z matematyki. „Mnie nikt nie pomagał, wyszedłem na człowieka i jestem pułkownikiem. Do roboty, a nie korepetycje. Nie umie, niech nie zda. Tamtym, swoim powiedziałem, że gardła poprzegryzam, ale maturę muszą mieć, dalej mnie nie interesuje.”

źródło: NKJP: Wiesława Maria Korczyńska: Wróć..., 2001