zgubić się - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zgubiłem się +(e)m się zgubił	zgubiłam się +(e)m się zgubiła	zgubiłom się +(e)m się zgubiło	zgubiliśmy się +(e)śmy się zgubili	zgubiłyśmy się +(e)śmy się zgubiły
2 os.	zgubiłeś się +(e)ś się zgubił	zgubiłaś się +(e)ś się zgubiła	zgubiłoś się +(e)ś się zgubiło	zgubiliście się +(e)ście się zgubili	zgubiłyście się +(e)ście się zgubiły
3 os.	zgubił się	zgubiła się	zgubiło się	zgubili się	zgubiły się

bezosobnik: zgubiono się

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		zgubmy się
2 os.	zgub się	zgubcie się

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zgubiłbym się bym się zgubił	zgubiłabym się bym się zgubiła	zgubiłobym się bym się zgubiło	zgubilibyśmy się byśmy się zgubili	zgubiłybyśmy się byśmy się zgubiły
2 os.	zgubiłbyś się byś się zgubił	zgubiłabyś się byś się zgubiła	zgubiłobyś się byś się zgubiło	zgubilibyście się byście się zgubili	zgubiłybyście się byście się zgubiły
3 os.	zgubiłby się by się zgubił	zgubiłaby się by się zgubiła	zgubiłoby się by się zgubiło	zgubiliby się by się zgubili	zgubiłyby się by się zgubiły

bezosobnik: zgubiono by się

bezokolicznik: zgubić się

imiesłów przysłówkowy uprzedni: zgubiwszy się

gerundium: zgubienie się

rodzaj gramatyczny: dk

odpowiednik aspektowy: gubić się

+

zgubić się

+

w CZYM

Zob. gubić