fleksja

Z drobnymi wyjątkami, gramatyka z czasów Cycerona i Wergiliusza używana jest do dziś, przybywa nowych słów, ale składnia i fleksja są te same.

źródło: NKJP: Agnieszka Krzemińska, Adam Krzemiński: Erudituli omnium terrarum, coniugimini!, Polityka, 2008-01-05

Anglikowi trudno nauczyć się polskich przypadków, bo fleksja rzeczownika w języku angielskim ograniczona jest do tzw. dopełniacza saksońskiego z „s” na końcu.

źródło: NKJP: Olga Dębicka: Boli cały człowiek, Dziennik Bałtycki, 1999-04-09

Zmiany w zakresie fleksji obcych nazw własnych w porównaniu z translacjami poprzedzającymi przekład krakowski polegają bowiem na ściślejszym ich dostosowaniu do postaci, w jakiej występowały w łacińskim źródle.

źródło: NKJP: Ewa Woźniak: Słownictwo i frazeologia Psałterza Krakowskiego (1532) na tle ówczesnych przekładów biblijnych, 2002

Norma przewiduje tu końcówkę -i: statu-i, orchide-i, kame-i, ide-i, która wobec znanego synkretyzmu fleksji żeńskiej znamionuje także celownik i miejscownik.

źródło: NKJP: Alicja Nagórko: Zarys gramatyki języka polskiego, 1996