-
4.
jęz. cecha rozróżniająca formy danego czasownika w zależności od tego, czy odnoszą się do mówiącego, do słuchacza, czy do kogoś lub czegoś innego -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Język -
- druga, pierwsza, trzecia osoba (liczby pojedynczej, mnogiej)
- kategoria; formy osoby
- odmieniać przez osoby
-
Z naukowcami nigdy nie wiadomo, jeszcze na studiach doktoranckich wpaja się im, by nigdy nie używali pierwszej osoby liczby pojedynczej, nawet jeśli nie mieli współpracowników.
źródło: NKJP: Carl Djerassi: Dylemat profesora Cantora, Gazeta Wyborcza, 1998-10-09
Do swoich byłych wychowanków, a było ich w sumie siedmioro, (dwie hrabianki pozostały we Francji) mówiła po imieniu, a oni do niej „nianiu” i w drugiej osobie liczby mnogiej, czyli - z szacunkiem, ale też z czułością.
źródło: NKJP: Jeremi Przybora: Przymknięte oko opaczności, 1995
W tym programie wystarczy wpisać interesujący nas czasownik francuski, a zostanie wyświetlona jego odmiana przez osoby w liczbie pojedynczej i mnogiej.
źródło: Internet
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. osoba
osoby
D. osoby
osób
C. osobie
osobom
B. osobę
osoby
N. osobą
osobami
Ms. osobie
osobach
W. osobo
osoby
-
ogsł. *osoba 'ten, kto jest sam ze sobą, sam na sam, pojedyncza osoba, jednostka'
Forma słowiańska od wyrażenia przyimkowego *o(b) sobě 'o sobie'