ktoś padł plackiem - Wielki słownik języka polskiego PAN

pot. ktoś szybko położył się płasko, przywierając brzuchem do ziemi lub innej powierzchni

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA

Budowa i funkcjonowanie ciała ludzkiego

czynności i stany fizjologiczne

ktoś padł plackiem na ziemię; na brzuch

Kierowałam się na kościół, wyraźnie widniejący na tle nieba. Placówka niemiecka wypatrzyła poruszającą się sylwetkę. Rozszczekały się znów karabiny. Padłam plackiem przy drodze.

źródło: NKJP: Maria Ginter: Wspomnienia, Literatura, 1984

Zerknąłem na moich dworzan. Oni się nie śmieli. Padli plackiem na ziemię i tak leżeli w poddaniu wielkim. Królowa nie zaszczyciła ich ani jednym spojrzeniem.

źródło: NKJP: Marta Tomaszewska: Podróż do krainy om Opowieść hipotetyczna, 1974

Biegli resztę drogi, padając, zahaczając plecakami o gąszcz, drapiąc ciało do krwi. Padli plackiem, pijąc aż do bólu rozdętych żołądków, nareszcie, do syta, bez zdejmowania plecaków.

źródło: NKJP: Kazimierz Kaz Ostaszewicz: Południowy wiatr Arizony, 2006

Odmiana

typ frazy: fraza czasownikowa

dk, npch; odmienny: paść

odpowiednik aspektowy: ktoś pada plackiem