wyniośle

  • w sposób świadczący o pewności siebie, przesadnym poczuciu własnej wartości i lekceważeniu innych ludzi
  • CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

    Usposobienie człowieka

    cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności

    • chłodno i wyniośle
    • odeprzeć, oznajmić, powiedzieć, rzucić, zapytać; patrzeć, spojrzeć, uśmiechnąć się wyniośle
  • Ich spojrzenia się spotkały. W oczach wicekonsula dostrzegła bezgraniczne zdumienie. Skinęła mu wyniośle głową i ujęła Sanickiego pod rękę.

    źródło: NKJP: Maria Nurowska: Imię twoje, 2008

    Wobec podwładnych i petentów potrafił zachowywać się wyniośle i obrażał się z byle powodów, a poza tym - starał się za wszelką cenę unikać podejmowania samodzielnych decyzji. Jak określił go jeden z petersburskich kolegów: był idealnym zastępcą i tylko zastępcą.

    źródło: NKJP: Sławomir Popowski: Pan na Gazpromie: Aleksiej Miller, Polityka, 2009-01-03

    Jan August co prawda nosił się wtedy z pańska, wyniośle, inaczej niż wszyscy, ale jak wszyscy biedował.

    źródło: NKJP: Mariusz Urbanek: Kisielewscy: Jan August, Zygmunt, Stefan, Wacek, 2006

    Co ciekawsze, był tam wśród nich Indianin: on również patrzał z góry na swych pobratymców, tak samo wyniośle jak Hiszpanie.

    źródło: NKJP: Arkady Fiedler: Orinoko, 1957

  • część mowy: przysłówek

    stopień równy wyniośle
    stopień wyższy wynioślej
  • Od:  wyniosły 

CHRONOLOGIZACJA:
1814, SL
Data ostatniej modyfikacji: 15.06.2016