w obliczu
-
nadawca nazywa okoliczności lub idee, które są charakterystyczne dla sytuacji, o której mowa
-
wykładnik relacji współwystępowania
-
- Pański film rozgrywa się w dwóch różnych epokach historycznych, ale stawia bohaterów wobec tego samego pytania o sens życia w obliczu śmierci.
źródło: NKJP: Jarosław Zalesiński: Nie obłaskawiać śmierci, Dziennik Bałtycki, 2000-08-04
Teodor, który ośmiela się zauważyć podobieństwo szyszaka do wizerunku Alonza Wielkiego, jest uwięziony przez Manfreda i skazany na niechybną śmierć. W jej obliczu jednak, jak na honorowego „średniowiecznego” mężczyznę przystało, nie przejawia strachu czy rezygnacji [...].
źródło: NKJP: Grzegorz Gazda, Agnieszka Izdebska, Jarosław Płuciennik (red.): Gotycyzm i groza w kulturze, 2003
To właśnie w obliczu miłości i tragedii, tych dwóch rzeczywistości, człowiek najlepiej poznaje to, kim jest.
źródło: NKJP: Barbara Mróz: Osobowość wybitnych aktorów polskich. Studium różnic międzygeneracyjnych, 2008
Bezczynność i bezsilność w obliczu machiny, która zaczęła pracować przeciwko niemu, pociągnęły za sobą silne stany depresyjne i kryzys twórczy.
źródło: NKJP: Anna Żebrowska: Szczęściarz sława, Gazeta Wyborcza, 1997-04-11
Podziw budziła ludzka solidarność w obliczu klęski żywiołowej.
źródło: NKJP: Brygida Dziedzic: Po powodzi, Gazeta Krakowska, 2004-08-10
-
część mowy: przyimek
-
w obliczu KOGO / CZEGO
Rz. - idea lub okoliczność, najczęściej negatywneszyk: zewnętrzny: stały: antepozycja, Zaimek w interpozycji
wewnętrzny: stały