-
książk. mówiący - o tym, o czym mowa, o czym można by sądzić, że prawdą jest to, co jest niezgodne z tym, co się stwierdza - mówi, że prawdą jest właśnie to, co mówi
-
komentarz przyrematyczny
-
[de fak-to]
-
wykładnik oceny prawdziwości sądu
-
(quasi)synonimy: tak naprawdę
w gruncie rzeczy
w istocie
w istocie rzeczy
w rzeczywistości
-
Przecież cała ta memetyka stosowana opiera się de facto na psychomemetyce, tyle że przed Vassone nie znaliśmy jeszcze pojęć; lecz jedno zawiera drugie.
źródło: NKJP: Jacek Dukaj: Czarne oceany, 2001
Lecz dla Polski wciśniętej pomiędzy Sowiety i Trzecią Rzeszę — problem sprowadza się do odpowiedzi na pytanie: czy iść z Rosją, czy z Niemcami? Nie mieliśmy de facto ani wyboru, ani alternatywy.
źródło: NKJP: Juliusz Mieroszewski: Finał klasycznej Europy, 1997
Jeszcze bardziej poczuł się urażony powszechnym właściwie, choć nie organizowanym, ignorowaniem opublikowanych utworów przez wszystkie de facto rozgłośnie radiowe, o telewizji w ogóle już nie wspominając.
źródło: NKJP: Roman Radoszewski: Czesław Niemen: kiedy się dziwić przestanę...: monografia artystyczna, 2004
Giordano Bruno w swym zapale de facto uśmiercił Boga, uprzedzając tym o trzysta lat Fryderyka Nietzschego.
źródło: NKJP: Edwin Bendyk: Zatruta studnia : rzecz o władzy i wolności, 2002
Jeżeli de facto zrównuje się AK z UB, w zasadzie nie da się ustalić, kto strzelał w Kopalni „Wujek”: milicjanci do górników czy odwrotnie (...).
źródło: NKJP: Maciej Zięba OP: Po szkodzie? Przed szkodą?: o Polsce, kapitalizmie i kontemplacji, 1996
-
część mowy: partykuła
-
de facto _
ograniczenia zakresu użycia:nie: z partykułami implikującymi wiedzę lub niewiedzę mówiącego, nie:
w Zd pyt. , nie w Zd rozk.szyk: zmienny: neutralna antepozycja -
łac.