-
przest. o tym, o czym mowa, można powiedzieć to, co zostało powiedziane, a nie coś innego, co można by sądzić na podstawie tego, co teraz mówię
-
wykładnik poprawności wnioskowania
-
Często w parentezie
-
Zlitujcie się nad moją biedą, wykupcie mnie, a ja swoją usłużnością wywdzięczyć się wam zdołam; bo lubo stary, posiadam jednak siłę, zdołam najmocniejszego obalić człowieka.
źródło: NKJP: Andrzej Kozioł: Smaki polskie czyli jak się dawniej jadało, 2008
Napoleon, lubo cesarz, żaden historyk temu nie zaprzecza, jest stuprocentowym tworem rewolucji, której przesłanie wolności i równości rozniesie po całej Europie.
źródło: NKJP: Ludwik Stomma: Głupi Goethe?, Polityka, 2005-05-28
-
część mowy: spójnik
-
lubo _, _
najczęściej Rz. lub Przym., rzadziej Zd.szyk: w antepozycji wobec przyłączanego członu, najczęściej w interpozycji wobec członu drugiego -
psł. *l'ubo 'miło, przyjemnie, dogodnie'
Podstawą jest psł. przysłówek *ljubo. Funkcja spójnika rozwinęła się z przeciwstawno-rozłącznych połączeń *ljubo ... *ljubo 'miło ... lub miło > albo ... albo, bądź ... bądź też (Sław., Bor.).