karta - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

prostokątny kawałek kartonu, na którym wydrukowane zostały określonego rodzaju znaki i rysunki, służący wraz z innymi podobnymi kawałkami kartonu do gry lub do wróżenia

Kwalifikacja tematyczna

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Czas wolny

gry i zabawy

Połączenia

karty do gry; do pasjansa, do tarota
talia kart
sztuczki z kartami
dobrać; wybrać, wyciągnąć kartę; przełożyć, rozdać/rozdawać, tasować/przetasować karty
wróżyć z kart

Cytaty

	Młody rencista N., czwarty do brydża, układa karty w wachlarzyk i wypuszcza smugę dymu w stronę otwartego okna. źródło: NKJP: Magdalena Grochowska: Tak pachną pieniądze, Gazeta Wyborcza, 1996-09-10
	Szulerzy od niepamiętnych czasów znaczą karty. Służą temu wygięcia kartoników, profilowanie ich rogów bądź boków, ledwo widoczne nacięcia, „wydrapki” itp. źródło: NKJP: Adam Molenda: Świat szulerów, Dziennik Polski, 2001-03-31
	W miejscowej prasie dał ogłoszenie. Odzew był nikły. Tylko jakiś pijaczek przyszwendał się do pana Eustachego z wielką prośbą, żeby iluzjonista nauczył go sztuczek z kartami. źródło: NKJP: Mistrz manipulacji, Dziennik Polski, 2001-03-16
	Jeśli gracz świadomie lub niechcący ujawni jedną z trzymanych kart, musi położyć ją na stole wierzchem do góry i wyjść w nią, kiedy tylko będzie to możliwe. źródło: Internet
	Eliasz i Aya grali w wojnę kartami do tarota. źródło: NKJP: Joanna Rudniańska: Miejsca, 1999

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	karta	karty
D.	karty	kart

C.	karcie	kartom
B.	kartę	karty
N.	kartą	kartami
Ms.	karcie	kartach
W.	karto	karty

Składnia

+

karta

+

(do CZEGO)

Pochodzenie

łac. charta 'arkusz papirusu; papier'

z gr. chártēs

Poszczególne znaczenia w polszczyźnie pojawiły się również za ang. card , fr. carte , niem. Karte .