Otwieram i... oczom nie wierzę. Pierwszych kilkanaście kart to autografy listów Zygmunta Krasińskiego do Izabeli z Lubomirskich Sanguszkowej, siostry jego serdecznego przyjaciela Jerzego Lubomirskiego.
źródło: NKJP: T. Woicki: Tropiciel listów Zygmunta Krasińskiego, Tygodnik Ciechanowski, 2005-07-08
Pojawiały się również dedykacje. Umieszczano je zazwyczaj na osobnej karcie po stronie tytułowej. Pochodziły najczęściej od autora i skierowane były do ważnych dla piszącego osób.
źródło: NKJP: Agnieszka Hajduk: Prowincjonalni wydawcy i ich osiągnięcia w Galicji Wschodniej w latach 1861-1893, prasa
Przesunął palcami po lekko szeleszczącej karcie książki, która spoczywała na pulpicie urządzonym tak wymyślnie, aby leżąc, mógł umieszczać czytane dzieło zawsze przed oczami i w odpowiedniej odległości.
źródło: NKJP: Włodzimierz Kowalewski: Światło i lęk. Opowiadania starej daty, 2003
Pamiętam jak dziś promienną, wniebowziętą twarz profesora, gdy dotykał autografu „Vade-mecum”, gdy głaskał opuchłymi od odmrożeń palcami małe karty rękopisów.
źródło: NKJP: Tylko trzy dni, Dziennik Polski, 2001-02-28
Brakująca karta zawierała, jak można się domyślić, opis położenia wspomnianej groty, stąd nie dziwi fakt, że została wyrwana z manuskryptu.
źródło: NKJP: Adam Elbanowski: Nowe królestwo Grenady. Historia naturalna, obyczajowa i domniemana, 2006
