rzeczownik zbiorowy

Czasowniki, w których prefiks pełni funkcję kompletywną, nazywają akcje zrealizowane dokładnie, gruntownie. Konotują one obiekt czynności wyrażony w liczbie mnogiej lub rzeczownikiem zbiorowym.

źródło: NKJP: Maria Witkowska-Gutkowska: Staropolskie prefiksalne dublety czasownikowe i ich współczesne odpowiedniki, 1999

Jeśli chodzi o słowo „ludzie”, to zastanawiam się, choć nie wiem, czy moje rozważania są etymologicznie uzasadnione, ale czy nie można go interpretować jako formy dawnego collectivum (czyli rzeczownika zbiorowego) od czegoś tam (może od „lud”), która z rzeczownika rodzaju nijakiego zmieniła się w liczbę mnogą?

źródło: NKJP: Internet

Rzeczowniki zbiorowe są przeciwieństwem liczby mnogiej dystrybutywnej, która wyraża sumę jednorodnych jednostek (Polański, red., 1999: 89), same jednocześnie, mając w singularis semantyczną interpretację zbiorową, mogą tworzyć liczbę mnogą o charakterze dystrybutywnym.

źródło: NKJP: Julia Legomska: Państwo, naród, ojczyzna w dawnej polszczyźnie. Leksykalno-semantyczny opis pojęć, 2010

Morfologicznie pojedyncze są też takie rzeczowniki zbiorowe, jak państwo, wujostwo, chłopstwo, studenteria, choć semantycznie, a w odniesieniu do niektórych i syntaktycznie (Państwo przyjechali, Wujostwo będą u mnie) mają one cechę mnogości.

źródło: NKJP: Alicja Nagórko: Zarys gramatyki języka polskiego, 1996

„Mnogość” nie może być wówczas wyrażona rzeczownikami zbiorowymi, które pod względem właściwości gramatycznych są singulariami tantum, lecz fleksyjną kategorią liczby mnogiej.

źródło: NKJP: Ewa Szkudlarek: Wskaźniki nawiązania we współczesnych tekstach polskich (na materiale współczesnej nowelistyki polskiej), 2002