gruchnąć - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	gruchnąłem +(e)m gruchnął	gruchnęłam +(e)m gruchnęła	gruchnęłom +(e)m gruchnęło	gruchnęliśmy +(e)śmy gruchnęli	gruchnęłyśmy +(e)śmy gruchnęły
2 os.	gruchnąłeś +(e)ś gruchnął	gruchnęłaś +(e)ś gruchnęła	gruchnęłoś +(e)ś gruchnęło	gruchnęliście +(e)ście gruchnęli	gruchnęłyście +(e)ście gruchnęły
3 os.	gruchnął	gruchnęła	gruchnęło	gruchnęli	gruchnęły

bezosobnik: gruchnięto

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		gruchnijmy
2 os.	gruchnij	gruchnijcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	gruchnąłbym bym gruchnął	gruchnęłabym bym gruchnęła	gruchnęłobym bym gruchnęło	gruchnęlibyśmy byśmy gruchnęli	gruchnęłybyśmy byśmy gruchnęły
2 os.	gruchnąłbyś byś gruchnął	gruchnęłabyś byś gruchnęła	gruchnęłobyś byś gruchnęło	gruchnęlibyście byście gruchnęli	gruchnęłybyście byście gruchnęły
3 os.	gruchnąłby by gruchnął	gruchnęłaby by gruchnęła	gruchnęłoby by gruchnęło	gruchnęliby by gruchnęli	gruchnęłyby by gruchnęły

bezosobnik: gruchnięto by

bezokolicznik: gruchnąć

imiesłów przysłówkowy uprzedni: gruchnąwszy

gerundium: gruchnięcie

rodzaj gramatyczny: dk

odpowiednik aspektowy: gruchać

psł. *gruchnǫti 'uderzyć'