czarny I

Na tle ciemniejącego nieba, rozświetlonego u dołu resztkami słońca, co dawno już zapadło pod horyzont, rysują się ostro czarne drzewa i krzaki.

źródło: KWSJP: Andrzej Bobkowski: Szkice piórkiem: (Francja 1940-1944), 1957

drogę pomiędzy zaprzęgami pierwszego i drugiego plutonu, wykręcił. Krótki tętent galopu, szelest krzaków, potrącanych w skoku nogami wierzchowca. Zerwałem się z miejsca. Z podziwem i nieokreślonym uczuciem zazdrości patrzyłem, jak gna na przełaj przez łąki, trzepiąc niepoprawnie łokciami, coraz czarniejszy na tle rozpalonego wieczorną łuną nieba.

źródło: KWSJP: Jan Józef Szczepański: Polska jesień, 1955

[...] wpatrywały się w białą równinę i jej przeciwległy kraniec, w czarne sady i płoty, w małe, przysiadłe na śniegu czarne domy i w dymy, które zaraz po przemknięciu frontu zaczęły wychodzić z kominów.

źródło: KWSJP: Julian Kawalec: Ukraść brata. Oset, 1985

[...] na szczęście w oddali widać było czarny brzeg lądu, pokryty na wzniesieniach błękitnym lodem i śniegiem.

źródło: KWSJP: Aleksander Jakowlew: Roald Amundsen, 1952

Gdy znudziły mu się podróże po suficie, patrzył za okna, gdzie przez chmury przeświecało niskie słońce postrzępione o grzebień czarnych lasów na horyzoncie.

źródło: KWSJP: Edmund Niziurski: Księga urwisów, 1954