stanowczy - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.a

taki, który nie waha się przy podejmowaniu decyzji, nie zmienia jej i bezwzględnie żąda podporządkowania się swoim wymaganiom

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności

stanowczy człowiek, polityk, przeciwnik
stanowczy w działaniu, w walce
stanowczy i konsekwentny, stanowczy i wymagający; energiczny i stanowczy, odważny i stanowczy, silny i stanowczy
bardzo, niezwykle; mało stanowczy

	Mogliśmy się przekonać, że jest to człowiek stanowczy, w każdej sprawie ma swoje zdanie, nie boi się mówić wprost, gdy coś mu się nie podoba [...]. źródło: NKJP: Sport, Dziennik Polski, 2002-07-09
	Uczniowie Go lubili, szanowali i doceniali, ponieważ potrafił do nich dotrzeć, okazać im serce, a jednocześnie być stanowczym, konsekwentnym i wymagającym. źródło: NKJP: (JaGA): Życie poświęcił młodzieży..., Nowiny Raciborskie, 2008-01-08
	Władca Kremla okazał się jednak stanowczym przeciwnikiem, a w istocie wrogiem, koncepcji federacyjnej. źródło: NKJP: Andrzej Paczkowski: Chłodne sąsiedztwo, Gazeta Wyborcza, 1997-07-25
	Tak więc Trybunał Konstytucyjny jest bardzo stanowczy w obronie takich praw podmiotowych. źródło: NKJP: Sprawozdanie stenograficzne z obrad Sejmu RP z dnia 19.07.2000

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

Zob. stanowić