-
3.
praw. w obowiązującym dawniej prawie: taki, który zapada jako ostateczne rozstrzygnięcie postępowania sądowego -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Prawo i łamanie prawa
sąd
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Tradycja
świat dawnych epok i wydarzenia historyczne -
- wyrok stanowczy; postanowienie, rozstrzygnięcie stanowcze
-
[...] po przeprowadzeniu tego dowodu musiał zapaść wyrok stanowczy na korzyść strony dowodzącej.
źródło: Kwartalnik Historyczny, 1991 (books.google.pl)
Jeżeli sąd dostrzeże braki, zażąda uzupełnienia lub zmiany załącznika i wyznaczy w tym celu stosowny termin, po którego bezskutecznym upływie wyda rozstrzygnięcie stanowcze.
źródło: Dziennik Ustaw Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, 1949 (books.google.pl)
-
część mowy: przymiotnik
Stopień równy
liczba pojedyncza m1 m2 m3 n1, n2 ż M. stanowczy
stanowczy
stanowczy
stanowcze
stanowcza
D. stanowczego
stanowczego
stanowczego
stanowczego
stanowczej
C. stanowczemu
stanowczemu
stanowczemu
stanowczemu
stanowczej
B. stanowczego
stanowczego
stanowczy
stanowcze
stanowczą
N. stanowczym
stanowczym
stanowczym
stanowczym
stanowczą
Ms. stanowczym
stanowczym
stanowczym
stanowczym
stanowczej
W. stanowczy
stanowczy
stanowczy
stanowcze
stanowcza
liczba mnoga p1 m1 ndepr m1 depr pozostałe M. stanowczy
stanowczy
stanowcze
stanowcze
D. stanowczych
stanowczych
stanowczych
stanowczych
C. stanowczym
stanowczym
stanowczym
stanowczym
B. stanowczych
stanowczych
stanowczych
stanowcze
N. stanowczymi
stanowczymi
stanowczymi
stanowczymi
Ms. stanowczych
stanowczych
stanowczych
stanowczych
W. stanowczy
stanowczy
stanowcze
stanowcze
-
Zob. stanowić
-
Zob. też: