utrącić - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

pozbawić stanowiska lub możliwości awansu

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Praca

organizacja i hierarchia w pracy, stosunki służbowe

	synonimy:	uwalić
	hiperonimy:	odrzucić

	[...] przy organizacji konkursu specjalnie złamano prawo, tak by utrącić dotychczasowego dyrektora. źródło: NKJP: Sztafeta, 2002, nr 38
	Za każdej władzy, komunistycznej w szczególności, gdy chciano utrącić osoby, środowisko, organizacje, to oblewano je pomyjami, robiono z nich ideologicznych wrogów. źródło: NKJP: Marian Rusinowski: Stanisławowi Remuszce - reformatorskiemu kooperatyście - na otrzeźwienie, Gazeta Wyborcza, 1999-01-20
	Ale jednocześnie dowódca wojsk lądowych [...] uprzedza, że jeśli bezhołowie i anarchia nie zostaną opanowane, armia utrąci prawicowych peronistów [...] i weźmie władzę. źródło: NKJP: Maciej Stasiński: Argentyna. cz.I, Gazeta Wyborcza, 1998-02-13
	Gajuszowi pomógł w zdemaskowaniu i utrąceniu Lolliusza nie tylko król Partów. Przyczynił się również ktoś, kto obecnie przejął stanowisko po Lolliuszu. źródło: NKJP: Jacek Bocheński: Tyberiusz Cezar, 2009

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	utrąciłem +(e)m utrącił	utrąciłam +(e)m utrąciła	utrąciłom +(e)m utrąciło	utrąciliśmy +(e)śmy utrącili	utrąciłyśmy +(e)śmy utrąciły
2 os.	utrąciłeś +(e)ś utrącił	utrąciłaś +(e)ś utrąciła	utrąciłoś +(e)ś utrąciło	utrąciliście +(e)ście utrącili	utrąciłyście +(e)ście utrąciły
3 os.	utrącił	utrąciła	utrąciło	utrącili	utrąciły

bezosobnik: utrącono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		utrąćmy
2 os.	utrąć	utrąćcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	utrąciłbym bym utrącił	utrąciłabym bym utrąciła	utrąciłobym bym utrąciło	utrącilibyśmy byśmy utrącili	utrąciłybyśmy byśmy utrąciły
2 os.	utrąciłbyś byś utrącił	utrąciłabyś byś utrąciła	utrąciłobyś byś utrąciło	utrącilibyście byście utrącili	utrąciłybyście byście utrąciły
3 os.	utrąciłby by utrącił	utrąciłaby by utrąciła	utrąciłoby by utrąciło	utrąciliby by utrącili	utrąciłyby by utrąciły

bezosobnik: utrącono by

bezokolicznik: utrącić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: utrąciwszy

gerundium: utrącenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: utrącony

odpowiednik aspektowy: utrącać

+

utrącić

+

KOGO

Zob. trącić