rozgonić - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

sprawić, że poszczególne elementy jakiejś grupy oddaliły się w różne strony, przez co grupa przestała istnieć

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Zasady współżycia społecznego

stosunki, grupy i organizacje społeczne

	synonimy:	rozpędzić rozproszyć
	antonimy:	spędzić zegnać zgonić

	Na prośbę organizatorów meczu policja musiała wkroczyć na trybuny i rozgonić grupy powodujące burdy na stadionie. Pseudokibice z Gdańska nie dali za wygraną nawet po opuszczeniu stadionu pod policyjną eskortą. źródło: NKJP: Marek Lubawiński: Chuligaństwo!, Polska Głos Wielkopolski, 2005-05-23
	Myślą, że dwudziestu policjantów rozgoni tysiąc chłopów. Nie dadzą rady. źródło: NKJP: Jacek Zduńczyk: Rolnicy na drodze, Gazeta Poznańska, 2003-01-31
	W niedzielę deszcz próbował kilkakrotnie rozgonić mieszkańców do ich domów. Ale nie dali się, bo ludzie z gminy Zaleszany są twardzi. źródło: NKJP: (tw): 2007-06-06, Deszczowe dni gminy, Sztafeta, 2007-06-06
	Bardzo niebezpieczne są łowy tzw. dzikarzy, czyli psów uczestniczących w polowaniach na dzika. Choć kilka ostrzejszych jamników potrafi rozgonić watahę, biada im, gdy dziki się postawią. źródło: NKJP: Małgorzata Trzuskowska: Zajadłe jamniki walczą o zające, Express Ilustrowany, 2004-02-14

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	rozgoniłem +(e)m rozgonił	rozgoniłam +(e)m rozgoniła	rozgoniłom +(e)m rozgoniło	rozgoniliśmy +(e)śmy rozgonili	rozgoniłyśmy +(e)śmy rozgoniły
2 os.	rozgoniłeś +(e)ś rozgonił	rozgoniłaś +(e)ś rozgoniła	rozgoniłoś +(e)ś rozgoniło	rozgoniliście +(e)ście rozgonili	rozgoniłyście +(e)ście rozgoniły
3 os.	rozgonił	rozgoniła	rozgoniło	rozgonili	rozgoniły

bezosobnik: rozgoniono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		rozgońmy
2 os.	rozgoń	rozgońcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	rozgoniłbym bym rozgonił	rozgoniłabym bym rozgoniła	rozgoniłobym bym rozgoniło	rozgonilibyśmy byśmy rozgonili	rozgoniłybyśmy byśmy rozgoniły
2 os.	rozgoniłbyś byś rozgonił	rozgoniłabyś byś rozgoniła	rozgoniłobyś byś rozgoniło	rozgonilibyście byście rozgonili	rozgoniłybyście byście rozgoniły
3 os.	rozgoniłby by rozgonił	rozgoniłaby by rozgoniła	rozgoniłoby by rozgoniło	rozgoniliby by rozgonili	rozgoniłyby by rozgoniły

bezosobnik: rozgoniono by

bezokolicznik: rozgonić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: rozgoniwszy

gerundium: rozgonienie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: rozgoniony

odpowiednik aspektowy: rozganiać

+

rozgonić

+

KOGO/CO + (DOKĄD)

Zob. gonić