rozgonić - Wielki słownik języka polskiego PAN

4.

sprawić, że ktoś przestał coś odczuwać lub o czymś myśleć

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Stany psychiczne człowieka

emocje i uczucia

synonimy:

rozpędzić
rozproszyć

	Próbowałem też rozgonić ból głowy gimnastyką, według specjalnego, opracowanego przeze mnie systemu, który na ogół przynosił dobre skutki. źródło: NKJP: Zygmunt Kwiatkowski: Z krzyżem w kraju półksiężyca : nyszkur Allah - dzięki Bogu, 2010
	W pierwszej połowie wiejącą z boiska nudę skutecznie rozgoniły dzwonki telefonów, w słuchawkach których rozemocjonowane głosy donosiły o zatrzymaniu przez krakowską prokuraturę prezesa Cracovii [...]. źródło: NKJP: Przemysław Franczak: Cracovia gra słabo, ale wiosną nikt nie jest w stanie jej pokonać, Gazeta Krakowska, 2008-04-14
	Calmin uniósł jej twarz. Była zaczerwieniona, a oczy szkliły się łzami. Scałował te łzy, mocnym uściskiem rozgonił smutek. źródło: NKJP: Iwona Surmik: Ostatni smok, 2005
	Zbierałem myśli rozgonione przez zmorę snu. Uprzytamniałem sobie straszliwie bliskość śmierci, jej pewność i nieuniknioność [...]. źródło: NKJP: Zygmunt Haupt: Baskijski diabeł: opowiadania i reportaże, 2007

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	rozgoniłem +(e)m rozgonił	rozgoniłam +(e)m rozgoniła	rozgoniłom +(e)m rozgoniło	rozgoniliśmy +(e)śmy rozgonili	rozgoniłyśmy +(e)śmy rozgoniły
2 os.	rozgoniłeś +(e)ś rozgonił	rozgoniłaś +(e)ś rozgoniła	rozgoniłoś +(e)ś rozgoniło	rozgoniliście +(e)ście rozgonili	rozgoniłyście +(e)ście rozgoniły
3 os.	rozgonił	rozgoniła	rozgoniło	rozgonili	rozgoniły

bezosobnik: rozgoniono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		rozgońmy
2 os.	rozgoń	rozgońcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	rozgoniłbym bym rozgonił	rozgoniłabym bym rozgoniła	rozgoniłobym bym rozgoniło	rozgonilibyśmy byśmy rozgonili	rozgoniłybyśmy byśmy rozgoniły
2 os.	rozgoniłbyś byś rozgonił	rozgoniłabyś byś rozgoniła	rozgoniłobyś byś rozgoniło	rozgonilibyście byście rozgonili	rozgoniłybyście byście rozgoniły
3 os.	rozgoniłby by rozgonił	rozgoniłaby by rozgoniła	rozgoniłoby by rozgoniło	rozgoniliby by rozgonili	rozgoniłyby by rozgoniły

bezosobnik: rozgoniono by

bezokolicznik: rozgonić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: rozgoniwszy

gerundium: rozgonienie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: rozgoniony

odpowiednik aspektowy: rozganiać

+

rozgonić

+

CO

Zob. gonić