kształt - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

układ powierzchni obiektu, tworzący charakterystyczne cechy jego wyglądu

KATEGORIE FIZYCZNE

Cechy i właściwości materii

kształty i figury

charakterystyczny; dziwaczny, dziwny, fantastyczny, geometryczny, obły, podłużny, prostokątny, smukły; doskonały, idealny; niewyraźny, rozmazany; nieregularny, regularny; określony; niezmieniony kształt; ludzkie kształty
kształt brwi, ciała, czaszki, głowy, nosa, paznokci; dzioba; dzwonu, gwiazdki, jajka, klucza, krzyża, kuli, liścia, jakiejś litery, muszli, podkowy, prostokąta, rombu, ryby, serca, węża, Ziemi
nabrać kształtu
mieć; dopasować, korygować; przybrać/przybierać, przyjąć/przyjmować; przypominać, tracić, stracić kształt
przypominać kształtem

	Edward Popielski siedział w fotelu pod stojącym zegarem i strzepywał popiół z papierosa do popielniczki w kształcie muszli. źródło: NKJP: Marek Krajewski: Głowa Minotaura, 2009
	Trzeba było przez to podwórze przejść i zupełnie po drugiej stronie tego podwórza stała budka z tym okienkiem w kształcie serca na drzwiach. źródło: NKJP: Edward Stachura: Cała jaskrawość, 2006
	Mieszkali przez kilka początkowych lat na Brooklynie w okropnych warunkach, w jakimś dziwacznym mieszkaniu o długim korytarzu w kształcie litery „L”, od którego odchodziły dwa małe pokoiki, kuchnia i łazienka. źródło: NKJP: Czesław Karkowski: Kamienna drabina, 2008
	Wizerunek nie był dobry. Miraż rozmywał się, nie chwytałem szczegółów. Skupiłem się. Kształt twarzy: owalna, a co z zarysem czoła? Brwi? Jakie ona ma brwi? Są tak jasne, że prawie ich nie widać. źródło: NKJP: Ewa Białołęcka: Tkacz iluzji, 2004

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m3

	+	kształt	+	JAKI
	+	kształt	+	KOGO/CZEGO

śr.-w.-niem. gestalt 'forma, postać, kształt, wygląd; stan, właściwość, rodzaj'