-
1.
w dawnej Polsce: chłop mający własne gospodarstwo i płacący czynsz -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Tradycja
świat dawnych epok i wydarzenia historyczne
CZŁOWIEK I PRZYRODA
Ziemia
rolnictwo -
synonimy: włościanin
hiperonimy: chłop
-
Między gospodarskim kmieciem a biedotą z czworaków istniały trudne do zniwelowania bariery.
źródło: NKJP: Andrzej Chwalba (red.): Obyczaje w Polsce: od średniowiecza do czasów współczesnych: praca zbiorowa, 2004
Teraz panował w mieście dodatkowy tłok. Na turniej i jarmark zjechali możni z całych Leśnych Gór, mieszkańcy okolicznych wsi, kmiecie, wolni drwale, bobrownicy znad Strugi, no i przede wszystkim szklarscy mistrzowie z Uwegny.
źródło: NKJP: Tomasz Kołodziejczak: Krew i kamień, 2003
Schodzili się okoliczni ludzie, drobne rycerstwo, wolni kmiecie, klasztorne wypędki i czcigodne żebractwo. Pachołkowie uprzątnęli podest, na który padało światło od okna i wprowadzili odzianą w nie pierwszej czystości giezło białogłowę.
źródło: NKJP: Witold Turant: Przygoda na Tylnej Mariackiej, 2009
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. kmieć
kmiecie
ndepr kmiecie
depr D. kmiecia
kmieci
C. kmieciowi
kmieciom
B. kmiecia
kmieci
N. kmieciem
kmieciami
Ms. kmieciu
kmieciach
W. kmieciu
kmiecie
ndepr kmiecie
depr -
psł. *kъmetь 'wielmoża, wysoki urzędnik; zamożny chłop, wieśniak'
Jest to zapożyczenie jakiejś romańskiej formy * comĕte , * cumĕte , kontynuującej biernik łac. comes, comitis 'towarzysz wodza; członek orszaku władcy'.