-
2.
cecha przypisywana czemuś, co przez swój pesymistyczny, ponury czy melancholijny charakter wywołuje smutek - stan psychiczny -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Stany psychiczne człowieka
emocje i uczucia -
- jesienny, poetycki, szary smutek
- smutek jesieni, krajobrazu, (jesiennego) nieba, (jesiennych) pól, zimy; istnienia, przemijania, starości, życia; noweli, pieśni
- smutek w twórczości
- powiało, wiało smutkiem;
- owiany smutkiem
-
Doceni zalety klimatu na zawsze wolnego od wiosennych podmuchów niepokoju, od gnuśności letniego skwaru, od mglistych smutków jesieni.
źródło: NKJP: Magdalena Tulli: W czerwieni, 1998
W pejzażach widoczne są wszystkie pory roku, ukazane w rozkwitających sadach, pszenicznych polach, w smutku jesiennego, pochmurnego nieba, śniegach Bożego Narodzenia
źródło: NKJP: Odzyskane malarstwo, Dziennik Polski, 1998-07-17
Zapamiętały w szczęściu mojego powrotu do Warszawy i zapatrzony w to, co mnie w niej czeka, nie dopuszczałem do siebie nie tylko smutku krajobrazu, ale i nastroju ojca i macochy, którym też daleko było do pogody.
źródło: NKJP: Jeremi Przybora: Przymknięte oko opaczności, 1994
„Rosyjska Arka” – [...] jest przede wszystkim filmem niezwykłej atmosfery. Jest w nim smutek przemijania, świadomość wielkiej kultury, która odeszła i przekonanie, że Rosja jest wieczna i przetrwa wszystko.
źródło: NKJP: Maria Malatyńska: Rosyjska Arka, Gazeta Krakowska, 2004-02-21
W ogrodzie było prawie pusto. Jakiś samotny starzec siedział na ławce i czytał gazetę. Jakaś para całowała się w bocznej alei. Zewsząd wiało smutkiem i melancholią.
źródło: NKJP: Jan Brzechwa: Opowiadania drastyczne, 1966
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. smutek
smutki
D. smutku
smutków
C. smutkowi
smutkom
B. smutek
smutki
N. smutkiem
smutkami
Ms. smutku
smutkach
W. smutku
smutki
-
+ smutek + (CZEGO) -
Zob. smucić
Postać fonetyczna z samogłoską -u- wskazuje na wpływ st.czes. smutek ‘smutek’.
Por. smętek .