krajan
-
osoba pochodząca z tego samego regionu, z tej samej miejscowości lub kraju, co ktoś inny
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Przynależność i podział terytorialny
nazwy osób ze względu na ich pochodzenie i przynależność terytorialną -
Włoski katolicyzm to przede wszystkim triumf kultów lokalnych. Każdy region, miasto ma własnego świętego, zwykle krajana, bo ten - wiadomo - najlepiej zrozumie bolączki swojego ludu.
źródło: NKJP: Jolanta Berent: Święci od zębów i od Internetu, Polityka, 2006-11-04
Nigeryjczycy wracają do Nigerii w glorii i chwale, witani przez krajanów jako dzielni wojownicy.
źródło: NKJP: Will Scully: Praca, CKM, nr 06/12, 1998
Chłopak zrobił ważną minę, kiwnął na nich ręką, co miało oznaczać „idziemy” i zaprowadził ich do... oficjalnej placówki Polskiego Czerwonego Krzyża! Spotkali tu nawet swojego krajana z Poronina i jeszcze jednego Polaka, Karpińskiego.
źródło: NKJP: Alfons Filar: Śladami tatrzańskich kurierów, 1995
Los sprawił, że mieszkam w Częstochowie. Pochodzę ze Wschodnich Kresów i tak jak tysiące moich krajanów wraz z rodziną tułałam się z miejsca na miejsce.
źródło: NKJP: Barbara Szymańska: Biblioteka we wspomnieniach, Tygodnik Regionalny „Gazeta Częstochowska”, 2007-11-28
Inguskie ziemie, pola, łąki i domy zostały wtedy oddane wiernym Kremlowi krajanom Stalina, Osetyjczykom.
źródło: NKJP: Wojciech Jagielski: Cztery tysiące ludzi: kierowców, konwojentów i kupców, koczowało pod gołym niebem, Gazeta Wyborcza, 1997-11-19
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. krajan
krajanie
ndepr krajany
depr D. krajana
krajanów
C. krajanowi
krajanom
B. krajana
krajanów
N. krajanem
krajanami
Ms. krajanie
krajanach
W. krajanie
krajanie
ndepr krajany
depr Inne uwagi
W D lmn używana także forma krajan , która uznawana jest za niepoprawną.
-
+ krajan + (CZYJ)+ krajan + (KOGO) -
Zob. kraj