-
1.
tak, że nie ma powodów do uśmiechu, bo dzieje się lub wydarzyło się coś, co jest złe, nieprzyjemne lub niekorzystne dla nas -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Stany psychiczne człowieka
emocje i uczucia -
- cholernie, niezmiernie, ogromnie, okropnie, potwornie, przeraźliwie, strasznie; dziwnie smutno
- smutno i ciężko, smutno i przykro, smutno i tęskno, smutno i źle; ciężko i smutno, przykro i smutno
- smutno patrzeć, pomyśleć; opuszczać kogoś/coś, wyjeżdżać; smutno robi się, zrobiło się komuś (na duszy, w sercu)
- bardzo, trochę smutno
-
- Strasznie mi smutno. Nie wiem, dlaczego ja jestem inna niż inne dziewczyny. Każdy człowiek ma kogoś... coś... choćby jakieś miejsce... a ja? Ja tylko wciąż kogoś żegnam.
źródło: NKJP: Małgorzata Musierowicz: Dziecko piątku, 1993
Aj, jaki piękny ogród! Aż smutno patrzeć. Ułany podeptały wszystkie grządki: takie chamy.
źródło: NKJP: Jan Józef Szczepański: Polska jesień, 1955
Wierzę jednak, że moja kariera w kadrze jeszcze się nie skończyła. Będzie mi smutno wyjechać ze Szwecji, chociaż najgorsze, czyli wyjazd z Polski, mam już za sobą.
źródło: NKJP: Dariusz Wołowski: Hokeista NHL Mariusz Czerkawski specjalnie dla „Gazety”, Gazeta Wyborcza, 1993-10-08
Te pigułki niech pan sobie zażywa, gdyby się robiło smutno. Robert bierze je bez przekonania i chowa do kieszeni; nie jest mu smutno, że będzie musiał umrzeć, żal mu raczej, że tak niewiele żył za życia.
źródło: NKJP: Wojciech Kuczok: Senność, 2009
Wtedy dopiero zrozumiała, że wiele nie zdziałała, najwyżej ośmieszyła się, i zrobiło jej się jeszcze smutniej. „To tak już będzie zawsze? - pomyślała. - Taka obcość, taka obojętność? To przecież okropne!”
źródło: NKJP: Zofia Chądzyńska: Przez ciebie, Drabie!, 1995
-
część mowy: przysłówek
stopień równy smutno
stopień wyższy smutniej
-
(BYĆ) + smutno + KOMU +(BYĆ) + smutno + (KOMU) + BEZOKOLICZNIK(BYĆ) + smutno + (KOMU) + że ZDANIECz + smutno + (KOMU) -