– Tego ja panu nie powiem. Tylko mój ojciec mógłby panu to potwierdzić. Ale, niestety, nie żyje... – Taak – pokiwał smutno głową. – Mało z naszej obozowej paczki zostało. Ile pański ojciec miał lat, jak umarł?
źródło: NKJP: Jarosław Abramow-Newerly: Młyn w piekarni, 2002
– Pewnie, że przydałyby się te pieniądze. Trzeba węgiel kupić na zimę, sporo idzie też na leki. Mąż czekał na odszkodowanie i się nie doczekał – mówi smutno kobieta.
Rozmowa ze zbieraczami okazała się męczącym przeżyciem. Pierwszy ze złomiarzy, Andrzej Walburg, spojrzał smutno na komisarza zza szkieł swoich okularów w grubej czarnej oprawce.
źródło: NKJP: Tomasz Konatkowski: Nie ma takiego miasta, 2010
– To prawda – przytaknął i bezwiednie przejechał mi ręką po włosach. – Boję się jednak, że jest już za późno. – Zgarbił się, po czym westchnął smutno i wyszedł, nie obejrzawszy się nawet za siebie.
Uśmiechała się coraz smutniej, już skryta w chłodnym mroku alei [...]. - Żegnaj. Ja ciebie też nie zapomnę - powiedziała szybko i prawie biegiem puściła się w stronę dworu, czując na swoich drżących plecach jego wzrok.
