-
1.
cecha kogoś lub czegoś podobającego się innym i sprawiającego przyjemne wrażenie -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA
Określenia fizyczności człowieka
wygląd
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Ocena i wartościowanie
słownictwo oceniające -
- dziewczęcy, kobiecy, męski, osobisty, wewnętrzny, własny; duży, ogromny, wielki; dyskretny, subtelny; niebywały, niepowtarzalny, niesamowity, niewysłowiony, niezwykły, specyficzny, swoisty, szczególny, wyjątkowy; magiczny, magnetyczny, nieodparty, nieprzeparty, uwodzicielski, zniewalający, zwodniczy; niezaprzeczalny, niewątpliwy; naturalny; dawny, staroświecki urok
- urok kobiety; dzieła, muzyki, poezji; nowości, przeszłości
- urok i atrakcyjność, urok i czar, urok i powab, urok i smak, urok i tajemniczość; urok i klimat, urok i nastrój; uroda i urok, wdzięk i urok
- mnóstwo uroku
- pełen uroku
- dodać/dodawać, nabierać, przydać; pozbawiony uroku
- poddać się, ulec/ulegać; oprzeć się urokowi
- mieć, roztaczać, zachować; tracić, stracić urok
- być, pozostawać, znajdować się pod urokiem kogoś/czegoś
-
[...] miał tyle osobistego uroku, że był przez kobiety uwielbiany.
źródło: NKJP: Helena Zaworska: Miłość filozofa, Magazyn nr 22 dodatek do Gazety Wyborczej, 1995-06-02
Przystojny [...] Harding jakoś nie pasował do prostej, brzydkiej, pozbawionej uroku, niesamowicie ambitnej i agresywnej Flossie.
źródło: NKJP: Longin Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki, 2002
Większość Zoś miało długie lub półdługie włosy. Często, by przydać twarzy dziewczęcego uroku, zaplatały je w dwa warkoczyki lub kucyki.
źródło: NKJP: Zosiu, gdzie jesteś...?!, Dziennik Polski, 1998-05-18
W ostatnich latach polskie środowiska intelektualne nadal pozostawały pod urokiem francuszczyzny czy niemczyzny [...].
źródło: NKJP: Czesław Miłosz: Legendy nowoczesności: eseje okupacyjne, 1996
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. urok
uroki
D. uroku
uroków
C. urokowi
urokom
B. urok
uroki
N. urokiem
urokami
Ms. uroku
urokach
W. uroku
uroki
Inne uwagi
Zwykle lp
-
psł. *urokъ 'to, co zostało umówione, ustalona opłata’, ‘siła magiczna mogąca komuś szkodzić, wywoływana przez wypowiedzenie odpowiednich formuł, czary'
W etymologicznym związku z czasownikiem *urekti (zob. urzec ) z regularną wymianą samogłoski rdzennej *o :*e.