-
1.
przest. osoba, którą mówiący uważa za głupią i nierozgarniętą -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Działalność intelektualna człowieka
określenia człowieka ze względu na jego działalność intelektualną -
- kiep i dureń, kiep i gamoń
- kiep jest z kogoś
-
Jak wuj tego nie rozumie, to wuj jest kiep i nie zasługuje na wyrobioną politycznie siostrzenicę.
źródło: NKJP: Wojciech Giełżyński: Asia wielu talentów, Tygodnik Ciechanowski, 2002-03-10
- Gdyby Kostek brał wszystko, co dzieje się w wojsku, na serio, to nie dosłużyłby się majora. To nie kiep. Niech pani będzie spokojna.
źródło: NKJP: Jerzy Krzysztoń: Wielbłąd na stepie, 1978
- Nie udawaj kpa! - jeździec zgromił Manauriego. - Dość już tej zabawy! Mów prawdę, bo inaczej was wszystkich wytniemy!
źródło: NKJP: Arkady Fiedler: Orinoko, 1957
- A będziesz się stawiał, kpie jeden - zawarczała znowu Milva - to tak ci przyłożę, że do zimy nas nie zapomnisz!
źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Chrzest ognia, 2001
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. kiep
kpowie
ndepr kpy
depr D. kpa
kpów
C. kpowi
kpom
B. kpa
kpów
N. kpem
kpami
Ms. kpie
kpach
W. kpie
kpowie
ndepr kpy
depr -
zach. psł. kъpъ 'pochwa, srom'