pochlubić się - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

mieć powód do dumy w postaci kogoś lub czegoś nazwanego sąsiadującym rzeczownikiem

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

synonimy:

poszczycić się

	Zespół tworzą znakomite instrumentalistki. Są gruntownie wykształcone. Część z nich może pochlubić się wysokimi lokatami uzyskanymi w konkursach krajowych i zagranicznych. źródło: NKJP: Krzysztof Pierzchlewski: Z kraju kwitnącej wiśni, Polska Głos Wielkopolski, 2003-12-05
	Które miasto może pochlubić się wielką łąką w samym centrum, łąką, na której jeszcze niedawno kilkaset metrów od czcigodnych uniwersyteckich murów pasły się krowy? źródło: NKJP: 21 x Kraków, Dziennik Polski, 2002-07-20
	W przepięknej klasycystycznej oprawie budynku opery, którym miasto Lwów może pochlubić się przed całym światem, wysłuchaliśmy koncertu [...]. źródło: Internet: polacy.info.pl
	Wobec Europy tylko Szopenem pochlubić się możemy. I rzeczywiście nie ma dziś zakątka w całej Europie, gdzieby nie piano pochwalnych dytyrambów na cześć Szopena. źródło: Internet: pl.wikisource.org
	[...] pochlubić się możemy w teorii, że nie mieliśmy biurokracji, a mieliśmy urzędników opatrzonych szerokimi atrybutami doraźnej władzy, mieliśmy piękną instytucję sądów wybieralnych, wyrobioną na najpiękniejszych zasadach, mieliśmy cały poczet dygnitarzy i urzędników, którzy gdyby byli funkcjonowali, nie byłoby bezrządu. źródło: Internet: omp.org.pl

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	pochlubiłem się +(e)m się pochlubił	pochlubiłam się +(e)m się pochlubiła	pochlubiłom się +(e)m się pochlubiło	pochlubiliśmy się +(e)śmy się pochlubili	pochlubiłyśmy się +(e)śmy się pochlubiły
2 os.	pochlubiłeś się +(e)ś się pochlubił	pochlubiłaś się +(e)ś się pochlubiła	pochlubiłoś się +(e)ś się pochlubiło	pochlubiliście się +(e)ście się pochlubili	pochlubiłyście się +(e)ście się pochlubiły
3 os.	pochlubił się	pochlubiła się	pochlubiło się	pochlubili się	pochlubiły się

bezosobnik: pochlubiono się

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		pochlubmy się
2 os.	pochlub się	pochlubcie się

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	pochlubiłbym się bym się pochlubił	pochlubiłabym się bym się pochlubiła	pochlubiłobym się bym się pochlubiło	pochlubilibyśmy się byśmy się pochlubili	pochlubiłybyśmy się byśmy się pochlubiły
2 os.	pochlubiłbyś się byś się pochlubił	pochlubiłabyś się byś się pochlubiła	pochlubiłobyś się byś się pochlubiło	pochlubilibyście się byście się pochlubili	pochlubiłybyście się byście się pochlubiły
3 os.	pochlubiłby się by się pochlubił	pochlubiłaby się by się pochlubiła	pochlubiłoby się by się pochlubiło	pochlubiliby się by się pochlubili	pochlubiłyby się by się pochlubiły

bezosobnik: pochlubiono by się

bezokolicznik: pochlubić się

imiesłów przysłówkowy uprzedni: pochlubiwszy się

gerundium: pochlubienie się

rodzaj gramatyczny: dk

odpowiednik aspektowy: chlubić się

	+	pochlubić się	+	KIM/CZYM + (przed KIM/wobec KOGO)
	+	pochlubić się	+	że ZDANIE

Zob. chlubić się