ktoś schodzi z piedestału - Wielki słownik języka polskiego PAN

książk. ktoś z powodu swojej skromności wyraża niechęć do traktowania własnej osoby jako kogoś wyjątkowego

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

	Dzięki komentarzom gadatliwego pana Onufrego postaci te schodzą z piedestału nieskażonego rycerza na ziemię, przy czym Zagłoba potrafi docenić to, co w nich naprawdę zasługuje na uznanie. źródło: NKJP: Roman Frister: Osiem w skali Szarona, Polityka, 2002-11-16
	Człowiek nawrócony patrzy na życie inaczej. Nie w perspektywie egoizmu, lecz altruizmu. Jego skala wartości zostaje przepracowana. Własne ja schodzi z piedestału, by zrobić miejsce Bogu, a w Nim bliźnim. źródło: NKJP: Stanisław Biel: Gdzie jest Bóg w zagubionym świecie?, 2009
	Ale w tym akurat spektaklu Papież jest człowiekiem wspaniałym. Po tym, jak styka się z rzeczywistością rzymskiej dzielnicy nędzy, schodzi z piedestału i staje się głęboko ludzki. źródło: NKJP: Anna Bikont, tłumaczenie fragmentów sztuk Piotr Bikont: Laureat i więzień, Gazeta Wyborcza, 1997-11-22
	Nie dziwi więc, że wybitny przedstawiciel tej dyscypliny, rozumiejąc bezsens oraz niepraktyczność takiej definicji, schodzi z piedestału autorytetu pomiędzy zwykłych ludzi i zadaje fundamentalne pytania [...]. źródło: NKJP: Internet

typ frazy: fraza czasownikowa

ndk, npch, odmienny: schodzić