ktoś dotrzymuje kroku komuś - Wielki słownik języka polskiego PAN

ktoś porusza się w takim samym tempie, jak osoba, o której mowa

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia relacji międzyludzkich

KATEGORIE FIZYCZNE

Cechy i właściwości materii

ruch i spoczynek

	Zasapana traciła często oddech i z trudem dotrzymywała kroku Jaśce, która była znacznie młodsza. Ilekroć nadarzała się sposobność choć na chwilkę przystanąć w cieniu pod świeżym murem, korzystała z niej skwapliwie, aby nieco wytchnąć. źródło: NKJP: Jerzy Krzysztoń: Wielbłąd na stepie, 1978
	Raz po raz między listowiem migała coraz bliższa sylwetka faceta w brązowej kurtce. Był rudy, rudy jak marchewka. I nie tylko dotrzymywał kroku wyprzedzającej go o czterdzieści metrów dziewczynie. Stopniowo ją doganiał, a ona nie reagowała. źródło: NKJP: Artur Baniewicz: Drzymalski przeciw Rzeczpospolitej, 2004
	5-letni Januszek Lniski idąc przez pole ciągnie za sobą młodszego braciszka - Rafałka. 2,5-letni dzieciak ledwo zipie, ale dotrzymuje kroku starszemu chłopcu. źródło: NKJP: Sylwia Ressel: Dorośli przedszkolacy, Dziennik Bałtycki, 1999-08-04
	Siedliśmy na rowery i ruszyliśmy powoli w stronę lasku. Starzec, czerstwy w nogach, zadziwiająco dotrzymywał nam kroku; może obawiał się, że mu uciekniemy? źródło: NKJP: Arkady Fiedler: Nowa przygoda: Gwinea, 1962

typ frazy: fraza czasownikowa

ndk, npch; odmienny: dotrzymywać