klasnąć - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

uderzając czymś o coś, wydać dźwięk podobny do tego, który powstaje przy klaskaniu dłońmi

KATEGORIE FIZYCZNE

Cechy i właściwości materii

dźwięki

Gruby poruszył się i coś klasnęło o podłogę.

źródło: NKJP: Stanisław Lem: Pamiętnik znaleziony w wannie, 1961

Mock zamierzył się szlauchem. Guma klasnęła o ciało Rühtgarda. Doktor spadł do basenu.

źródło: NKJP: Marek Krajewski: Widma w mieście Breslau, 2005

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	klasnąłem +(e)m klasnął	klasnęłam +(e)m klasnęła	klasnęłom +(e)m klasnęło	klasnęliśmy +(e)śmy klasnęli	klasnęłyśmy +(e)śmy klasnęły
2 os.	klasnąłeś +(e)ś klasnął	klasnęłaś +(e)ś klasnęła	klasnęłoś +(e)ś klasnęło	klasnęliście +(e)ście klasnęli	klasnęłyście +(e)ście klasnęły
3 os.	klasnął	klasnęła	klasnęło	klasnęli	klasnęły

bezosobnik: klaśnięto

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		klaśnijmy
2 os.	klaśnij	klaśnijcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	klasnąłbym bym klasnął	klasnęłabym bym klasnęła	klasnęłobym bym klasnęło	klasnęlibyśmy byśmy klasnęli	klasnęłybyśmy byśmy klasnęły
2 os.	klasnąłbyś byś klasnął	klasnęłabyś byś klasnęła	klasnęłobyś byś klasnęło	klasnęlibyście byście klasnęli	klasnęłybyście byście klasnęły
3 os.	klasnąłby by klasnął	klasnęłaby by klasnęła	klasnęłoby by klasnęło	klasnęliby by klasnęli	klasnęłyby by klasnęły

bezosobnik: klaśnięto by

bezokolicznik: klasnąć

imiesłów przysłówkowy uprzedni: klasnąwszy

gerundium: klaśnięcie

rodzaj gramatyczny: dk

odpowiednik aspektowy: klaskać

+

klasnąć

+

(o CO)

Zob. klaskać