dziewczynisko

Profesor miga się, wykręca, odmawia pod różnymi pozorami, nie śmie się tylko przyznać, że po prostu nie umie: taki jest człowiek. A rozwydrzone dziewczynisko powtarza jak katarynka: „Ale czemu pan profesor nie chce ze mną zatańczyć?

źródło: NKJP: Anna Bojarska, Maria Bojarska: Siostry B., 1996

Jeszcze rok temu, najwyżej półtora, nikt by na nią nie spojrzał, takie sobie dziewczynisko, córka stróżki, ślamazara, wypłosz, [...]

źródło: NKJP: Henryk Rozpędowski: Charleston, 2002

[...] tata pytał mnie i Baśkę o różne szkolne nowinki, a potem udało mu się namówić Baśkę, żeby śpiewała różne piosenki, które te głupie dziewczyniska wyśpiewują sobie na pauzach.

źródło: NKJP: Stanisław Kowalewski: Czarne okna, 1961

Plan B mógłby wyglądać tak [...] że rodzice odprowadzają nieznośne dziewczynisko do szkoły i po nią przychodzą, trochę „obciachu” przed kolegami, ale co tam (?), opłacają korepetytora i zapisują na terapię psychologiczną.

źródło: NKJP: Internet

Takiego bogactwa nikt ci nie odbierze i więcej jest ono warte... więcej warte nawet niż trzy fabryki. To tylko chciałam ci powiedzieć. Jerzy spojrzał na nią jasnym pociągłym spojrzeniem. - Kochane z ciebie dziewczynisko! - powiedział wreszcie cicho i odszedł.

źródło: NKJP: Kornel Makuszyński: Szaleństwa Panny Ewy, 1957