stronniczy - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.b

świadczący o tym, że ktoś przedstawia lub ocenia coś niezgodnie z obiektywnymi faktami, kierując się własnymi upodobaniami i interesami

[stronniczy]

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Zasady współżycia społecznego

zachowania i wyrażenia nieakceptowane społecznie

	synonimy:	tendencyjny
	antonimy:	bezstronny

	Winą za taki stan rzeczy obarcza się tylko i wyłącznie trenerów Kadry Narodowej i ich stronnicze decyzje. źródło: NKJP: (asr): Rok sportowych sukcesów, Nowiny Raciborskie, 2008-12-23
	Ustawodawca chciał wyeliminować sędziów wydających stronnicze wyroki w procesach politycznych w czasach PRL. źródło: NKJP: Dominika Wielowieyska: Po co taki przepis, Gazeta Wyborcza, 1993-09-09
	Doniesienie o popełnieniu przestępstwa przez funkcjonariusza rozpatrywać będzie Prokuratura Rejonowa w Człuchowie, aby nie zaistniało podejrzenie o stronniczy osąd sytuacji. źródło: NKJP: Maria Sowisło: Naczelnik pod lupą, Dziennik Bałtycki, 2008-08-08
	Pod przymusem państwowym musi się uczęszczać do szkoły podstawowej, pod przymusem rodzinnym iść na studia, pod przymusem społecznym czytać gazety i książki, oglądać coraz gorsze i bardziej stronnicze wiadomości telewizyjne. źródło: NKJP: Ludwik Stomma: Grzegorz XIII, Polityka, 2002-06-08

część mowy: przymiotnik

Stopień równy