zakurzyć - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zakurzyłem +(e)m zakurzył	zakurzyłam +(e)m zakurzyła	zakurzyłom +(e)m zakurzyło	zakurzyliśmy +(e)śmy zakurzyli	zakurzyłyśmy +(e)śmy zakurzyły
2 os.	zakurzyłeś +(e)ś zakurzył	zakurzyłaś +(e)ś zakurzyła	zakurzyłoś +(e)ś zakurzyło	zakurzyliście +(e)ście zakurzyli	zakurzyłyście +(e)ście zakurzyły
3 os.	zakurzył	zakurzyła	zakurzyło	zakurzyli	zakurzyły

bezosobnik: zakurzono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		zakurzmy
2 os.	zakurz	zakurzcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zakurzyłbym bym zakurzył	zakurzyłabym bym zakurzyła	zakurzyłobym bym zakurzyło	zakurzylibyśmy byśmy zakurzyli	zakurzyłybyśmy byśmy zakurzyły
2 os.	zakurzyłbyś byś zakurzył	zakurzyłabyś byś zakurzyła	zakurzyłobyś byś zakurzyło	zakurzylibyście byście zakurzyli	zakurzyłybyście byście zakurzyły
3 os.	zakurzyłby by zakurzył	zakurzyłaby by zakurzyła	zakurzyłoby by zakurzyło	zakurzyliby by zakurzyli	zakurzyłyby by zakurzyły

bezosobnik: zakurzono by

bezokolicznik: zakurzyć

imiesłów przysłówkowy uprzedni: zakurzywszy

gerundium: zakurzenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: zakurzony

odpowiednik aspektowy: kurzyć

Ø	+	zakurzyć	+	(CZYM)
	+	zakurzyć	+	(GDZIE)