-
1.a
jęz. nauka zajmująca się badaniem nazw własnych -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Działalność intelektualna człowieka
działalność naukowa
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Język -
synonimy: nazewnictwo
-
Prof. Kobylińska [...] zajmowała się onomastyką gwarową oraz jej świadectwami w XVII-wiecznych dokumentach.
źródło: NKJP: Leszek Bednarczuk: Droga życiowa i naukowa Prof. Józefy Kobylińskiej, Annales Academiae Paedagogicae Cracoviensis, 2002
Gdyby żył, dzisiaj - 13 grudnia 2002 r. - skończyłby sto lat. Prof. Eugeniusz Pawłowski - polonista, wybitny językoznawca specjalizujący się w onomastyce i dialektologii [...].
źródło: NKJP: Druh Pazdur, Dziennik Polski, 2002-12-13
Termin pseudonim pochodzi z greki, gdzie słowo pseudonymos tłumaczy się jako noszący kłamliwe imię, a w onomastyce i - szerzej - w kulturze oznacza właśnie nieprawdziwe, zmyślone lub przybrane określenie zastępujące nazwisko [...].
źródło: NKJP: Dobrosława Świerczyńska: Pseudonim, czyli kto jest kim, Wiedza i Życie, 1997
Onomastyka uczy nas, że wiele nazwisk pochodzi od dawnych przydomków, nadawanych ludziom od charakterystycznych cech, zdolności, zawodu lub miejsca zamieszkania [...].
źródło: NKJP: Katarzyna Kobylarczyk: Świętych obcowanie, Dziennik Polski, 2006-12-22
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. onomastyka
onomastyki
D. onomastyki
onomastyk
C. onomastyce
onomastykom
B. onomastykę
onomastyki
N. onomastyką
onomastykami
Ms. onomastyce
onomastykach
W. onomastyko
onomastyki
Inne uwagi
Zwykle lp
-
może fr. onomastique
może niem. Onomastik
z gr. onomastikós 'wprawny w nadawaniu imion; dotyczący nazywania'