-
1.b
jęz. nazwy własne występujące w jakimś dziele literackim lub na danym terenie -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Język -
Analizując spuściznę rękopiśmienną, wykrył Zaleski w języku Fredry regionalne cechy polszczyzny przemysko-lwowskiej oraz pewne ukrainizmy - w fonetyce, słownictwie i onomastyce badanych utworów.
źródło: NKJP: Leszek Bednarczuk: Mistrz i Uczeń, Studia Paedagogica, 2008
Poznając stopniowo kanon „fantasy”, przysiągłem sobie, że kiedy sam zacznę pisać, jak ognia unikał będę w onomastyce imion jednosylabowych, przywodzących na myśl kaszel, czkawkę i inne niemiłe odgłosy, jakie ludzki organizm niekiedy wydaje, zwłaszcza po objedzeniu, względnie przepiciu.
źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Historia i fantastyka, 2005
Korespondent „Gazety” [...] z podziwu godną erudycją wyliczył pamiątki napoleońskie w Paryżu i popisał się znajomością miejscowej onomastyki. W ten sposób stanowczo potwierdził, że w nadsekwańskiej stolicy ani placu, ani ulicy Napoleona nie ma.
źródło: NKJP: Krzysztof Rutkowski: Pasaż pod wpływem, Gazeta Wyborcza, 1997-03-11
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. onomastyka
onomastyki
D. onomastyki
onomastyk
C. onomastyce
onomastykom
B. onomastykę
onomastyki
N. onomastyką
onomastykami
Ms. onomastyce
onomastykach
W. onomastyko
onomastyki
Inne uwagi
Zwykle lp
-
może fr. onomastique
może niem. Onomastik
z gr. onomastikós 'wprawny w nadawaniu imion; dotyczący nazywania'