-
4.
pot. element łączący się z końcówka osobową czasownika w czasie przeszłym, będącego centrum zdania, tworzący razem z nią osobne słowo tekstowe -
I mnie też chcieli wywieźć, ale żem się im nie dał.
źródło: NKJP: Zygmunt Zeydler-Zborowski: Czarny mercedes, 2005
Tak żem tylko pytał.
źródło: NKJP: Piotr Śliwiński: Dziki kąt, 2007
Mieszkamy tak blisko, a nic żeśmy nie wiedzieli.
źródło: NKJP: Paweł Smoleński: Prawo do cierpienia, Gazeta Wyborcza, 1998-10-02
Jeszcze pamiętam, jak żeśmy razem wiosną na pstrąga chodzili […].
źródło: NKJP: Andrzej Stasiuk: Opowieści galicyjskie, 1995
Dlaczego żeście pouciekali?
źródło: NKJP: Mariusz Ziomecki: Lato nieśmiertelnych, 2002
-
część mowy: modyfikator deklaratywności
podklasa: przywyrazowy
-
że _
Cz. cz. przesz.aglutynacja: obligatoryjna: żem , żeś , żeśmy , żeście szyk: stały: antepozycja -
psł. *jьže 'który'
W polszczyźnie nagłosowe j- zanikło, podobnie jak w wyrazach: gra < psł. *jьgra, skrzyć (się) < *jьskriti (sę).
Por. iż -
Uważane za niepoprawne, gdyż czasowniki, obok których występuje że , nie wymagają jego obecności