jedyny - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

taki, że oprócz niego nie ma nikogo lub niczego innego, o kim/czym można zgodnie z prawdą powiedzieć to, co jest powiedziane

KATEGORIE FIZYCZNE

Cechy i właściwości materii

jakość i intensywność

jedyny czas; jedyne miasto, miejsce; jedyny przedstawiciel, reprezentant; krewny, syn; jedyne wyjście
jedyny i niepowtarzalny, jedyny i wyjątkowy

	Okropny wypadek, jakiemu uległ na torze w Montrealu Robert Kubica, nasz pierwszy i jedyny kierowca Formuły 1, to potrójna przestroga. źródło: NKJP: (B): Kibicom Kubicy, Polityka, 2007-06-16
	Wigilia to dla mnie najpiękniejszy i najważniejszy dzień w roku. Ze względów religijnych i rodzinnych to dzień jedyny i niepowtarzalny, nastrajający mnie również refleksyjnie, w którym rozmyślam o przemijaniu, oceniam miniony rok i myślę o następnym. źródło: NKJP: Grzegorz Strużniak: Wigilijne wspomnienia, Goniec Osiedlowy, 1996
	On i ona byli jedynymi spadkobiercami Wojtka, w tym sensie, że tylko oni dwoje wiedzieli, co zrobiłby ze swoimi pieniędzmi, gdyby żył. źródło: NKJP: Tomasz Klarecki, Izabela Smolarek: Wilk... i śmierć bankiera, 2006
	Londyn wydawał się jedynym miejscem, gdzie będzie można żyć. źródło: NKJP: Barbara Szczepuła: Zdrada, Dziennik Bałtycki, 2009-06-19

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

psł. *edinъ 'jeden'