Po znakomitej analizie języka poetyckiego Mirona Białoszewskiego, Stanisław Barańczak napisał kolejne - równie świetne, co poprzednie - studium na temat współczesnej poezji.
źródło: KJ PWN: Almanach Humanistyczny „Bez wiedzy i zgody”, prasa, 1986
Jego język krytyczny nosił wyraźne ślady wpływów stylistyki modernistycznej, liryzmu, patosu, przesady retorycznej, co niejednokrotnie zamieniało jego studia w sui generis poematy krytyczne, usiłujące przetworzyć analizowany materiał w etiudy poetyckie, oddające jego bezpośrednie wrażenia i odczucia w najwyższym stanie wewnętrznego napięcia [...].
źródło: KJ PWN: Artur Hutnikiewicz: Młoda Polska, 1995
[...] dziewiętnastowieczny język powieści znużył ją, a dęte problemy wiejskich panien ze społeczeństwa klasowego zirytowały.
źródło: NKJP: Zygmunt Miłoszewski: Domofon, 2005
[...] dyskurs krytyczny i język dzieła literackiego to dwa odrębne szeregi mowy o wyrazistych właściwościach szczególnych [...].
źródło: NKJP: Michał Głowiński: Ekspresja i empatia, 1997
Język aktów prawnych powinien być precyzyjny i odpowiadać materii spraw, jakie ma ambicje regulować.
źródło: NKJP: Sprawozdanie stenograficzne z obrad Sejmu RP z dnia 09.09.1998
