czemuś
-
przest. nadawca mówi, że przyczyna tego, że dany stan rzeczy ma miejsce, jest - jego zdaniem - niejasna na podstawie tego, co wiadomo o tym, o czym mowa
-
wyrażenie epistemiczne
-
[...] jęknął i chciał się przeżegnać, ale zrezygnował czemuś i zwiesił głowę.
źródło: NKJP: Tadeusz Konwicki: Bohiń, 1987
- Dość! - Marta położyła otwartą dłoń na ustach Hani. Ta zbudziła się jakby, rozejrzała i czemuś zdziwiła.
źródło: NKJP: Teresa Bojarska: Świtanie, przemijanie, 1996
Zerknął na nią, całą czarno-białą w lampionowym świetle ledekranu, trupio monochromatyczną, i czemuś zaniechał.
źródło: NKJP: Jacek Dukaj: Czarne oceany, 2001
Pan Bóg czemuś nie chciał pośredniczyć między Gutmanem a Pet-lurą.
źródło: NKJP: Anna Strońska: Dopóki milczy Ukraina, 1998
-
część mowy: komentarz metatekstowy
-
czemuś _ szyk: stały: antepozycja -
Zob. czemu