zwiać - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zwiałem +(e)m zwiał	zwiałam +(e)m zwiała	zwiałom +(e)m zwiało	zwialiśmy zwieliśmy +(e)śmy zwiali +(e)śmy zwieli	zwiałyśmy +(e)śmy zwiały
2 os.	zwiałeś +(e)ś zwiał	zwiałaś +(e)ś zwiała	zwiałoś +(e)ś zwiało	zwialiście zwieliście +(e)ście zwiali +(e)ście zwieli	zwiałyście +(e)ście zwiały
3 os.	zwiał	zwiała	zwiało	zwiali zwieli	zwiały

bezosobnik: zwiano

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		zwiejmy
2 os.	zwiej	zwiejcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zwiałbym bym zwiał	zwiałabym bym zwiała	zwiałobym bym zwiało	zwialibyśmy zwielibyśmy byśmy zwiali byśmy zwieli	zwiałybyśmy byśmy zwiały
2 os.	zwiałbyś byś zwiał	zwiałabyś byś zwiała	zwiałobyś byś zwiało	zwialibyście zwielibyście byście zwiali byście zwieli	zwiałybyście byście zwiały
3 os.	zwiałby by zwiał	zwiałaby by zwiała	zwiałoby by zwiało	zwialiby zwieliby by zwiali by zwieli	zwiałyby by zwiały

bezosobnik: zwiano by

bezokolicznik: zwiać

imiesłów przysłówkowy uprzedni: zwiawszy

gerundium: zwianie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: zwiany

odpowiednik aspektowy: zwiewać

+

zwiać

+

KOMU