-
2.
umiejętność robienia czegoś -
ATEMATYCZNY
-
- dobra, prawdziwa, trudna, wielka sztuka (czegoś); sztuka bankowa, budowlana, cyrkowa, dziennikarska, kowalska, legislacyjna, lekarska
- sztuka kompromisów, milczenia, negocjacji, perswazji, pisania, rządzenia, walki...
- mistrz; zasady sztuki
- związany ze sztuką (czegoś / jakąś)
- opanować sztukę czegoś
- niezgodnie, zgodnie ze sztuką (czegoś / jakąś)
-
Moja praca to trudna sztuka prowadzenia rozmów, polemik, przekonywania poprzez argumentacje.
źródło: NKJP: Współpracownik: Mediator po obu stronach lady, Tygodnik Ciechanowski, 2007-06-02
Księgi trzeba poznawać w oryginale, bo przekład jest już interpretacją tłumacza, dlatego też wśród Karaimów powszechna była znajomość języka hebrajskiego oraz sztuka czytania i pisania.
źródło: NKJP: G. Czerwińska: O Karaimach. Tygodnik, 2007-05-12
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. sztuka
sztuki
D. sztuki
sztuk
C. sztuce
sztukom
B. sztukę
sztuki
N. sztuką
sztukami
Ms. sztuce
sztukach
W. sztuko
sztuki
-
śr.-w.-niem. stuck(e) : stück(e) 'cześć, kawałek czegoś; rzecz (pojedyncza)'
Dziś niem. Stück 'kawał(ek), pojedyncza sztuka, egzemplarz', 'sztuka teatralna, utwór muzyczny’. Do tych ostatnich nawiązuje poświadczone również w polszczyźnie znaczenie ‘twórczość artystyczna’.