nauczyciel - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

książk. osoba lub jakiś czynnik, z którymi kontakt sprawia, że ktoś nabywa pożądanych cech albo umiejętności

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

słownictwo oceniające

duchowy nauczyciel
guru i nauczyciel, mistrz i nauczyciel, przewodnik duchowy i nauczyciel
nauczyciel mądrości, życia

	Każdy guru czy duchowy nauczyciel po okresie samotności i oczyszczenia wkraczał do osad ludzkich [...]. źródło: NKJP: Katarzyna Ostrowska: Sny - klucz, 2000
	Czasem jednak mandat jest niepotrzebny. Wystarczy przez głośny megafon w centrum miasta pouczyć pieszego [...] Wstyd to najlepszy nauczyciel. źródło: NKJP: Polowanie na pieszego, Dziennik Bałtycki, 2001-01-16
	Najlepszym nauczycielem na świecie jest [...] doświadczenie. źródło: NKJP: Aleksandra Wysocka-Zańko: Liczy się pasja, Gazeta Ubezpieczeniowa, 2008-05-20
	Nie twierdzę, że jest coś złego, gdy ktoś próbuje innym wytłumaczyć, że coś jest złe lub dobre.. [...]. Ale do tego trzeba mieć poczucie, że jest się dobrym nauczycielem życia. źródło: NKJP: Jacek Żakowski: Co jest w życiu ważne, Polityka, 2004-09-18
	Dziadkowie w Biblii byli postrzegani jako nauczyciele mądrości, źródło roztropności, pamięć historyczna i świadkowie wiary. źródło: NKJP: Barbara Rotter-Stankiewicz: Doceńmy dziadków!, Dziennik Polski, 2008-05-15

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	nauczyciel	nauczyciele	ndepr
M.	nauczyciel	nauczyciele	depr
D.	nauczyciela	nauczycieli
C.	nauczycielowi	nauczycielom
B.	nauczyciela	nauczycieli
N.	nauczycielem	nauczycielami
Ms.	nauczycielu	nauczycielach
W.	nauczycielu	nauczyciele	ndepr
W.	nauczycielu	nauczyciele	depr

Składnia

+

nauczyciel

+

(CZEGO)

Pochodzenie

Nazwa wykonawcy czynności z przyrostkiem -ciel < *-teljь od czasownika przedrostkowego nauczyć < psł. *naučiti 'nauczyć'; wyraz wyparł st.pol. uczyciel od psł. *učiti 'uczyć, nauczać' (Bor); zob. nauczyć , uczyć