wymiędlić - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wymiędliłem +(e)m wymiędlił	wymiędliłam +(e)m wymiędliła	wymiędliłom +(e)m wymiędliło	wymiędliliśmy +(e)śmy wymiędlili	wymiędliłyśmy +(e)śmy wymiędliły
2 os.	wymiędliłeś +(e)ś wymiędlił	wymiędliłaś +(e)ś wymiędliła	wymiędliłoś +(e)ś wymiędliło	wymiędliliście +(e)ście wymiędlili	wymiędliłyście +(e)ście wymiędliły
3 os.	wymiędlił	wymiędliła	wymiędliło	wymiędlili	wymiędliły

bezosobnik: wymiędlono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		wymiędlijmy wymiędlmy
2 os.	wymiędl wymiędlij	wymiędlcie wymiędlijcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wymiędliłbym bym wymiędlił	wymiędliłabym bym wymiędliła	wymiędliłobym bym wymiędliło	wymiędlilibyśmy byśmy wymiędlili	wymiędliłybyśmy byśmy wymiędliły
2 os.	wymiędliłbyś byś wymiędlił	wymiędliłabyś byś wymiędliła	wymiędliłobyś byś wymiędliło	wymiędlilibyście byście wymiędlili	wymiędliłybyście byście wymiędliły
3 os.	wymiędliłby by wymiędlił	wymiędliłaby by wymiędliła	wymiędliłoby by wymiędliło	wymiędliliby by wymiędlili	wymiędliłyby by wymiędliły

bezosobnik: wymiędlono by

bezokolicznik: wymiędlić

imiesłów przysłówkowy uprzedni:

wymiędliwszy

gerundium: wymiędlenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: wymiędlony

odpowiednik aspektowy: międlić

+

wymiędlić

+

CO