uspokoić się - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

przestać zachowywać się głośno i nerwowo, a nawet agresywnie

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Stany psychiczne człowieka

zachowania emocjonalne

	Potem dano mi synka i mogłam dać mu pierś. Dziecko od razu uspokoiło się i zasnęło. źródło: NKJP: Rodzić po ludzku, Gazeta Wyborcza, 1994-12-22
	Groszkowa lamentowała: - Jezusie Nazareński! To stary, chory człowiek. On muchy nie skrzywdzi. Co od niego chcecie? - Niech się pani uspokoi, pani Groszkowa - powiedział Olszewski. - Niedługo mąż wróci. źródło: NKJP: Kazimierz Orłoś: Cudowna melina, 1998
	Jak usiadłam na tym krawężniku, to akurat zmienił się zespół na scenie i muzyka zrobiła się rzewna i bardziej melodyjna. Tłum ucichł i uspokoił się trochę, a kilkanaście starszych osób o takiej semickiej urodzie, pewnie jakaś wycieczka z Izraela, tańczyło powoli w kręgu. źródło: NKJP: Marek Soból: Mojry, 2005
	Cysterskie psy uspokoiły się, szczekały już ciszej i od niechcenia, gdy Szarlej zręcznie wyłamywał deskę w ścianie stodoły. źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Narrenturm, 2002
	– Już dobrze, uspokój się. – Przestraszony jej wybuchem natychmiast obiecał, że wszystko załatwi. źródło: NKJP: Manuela Gretkowska, Piotr Pietucha: Sceny z zycia pozamałżeńskiego, 2007

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	uspokoiłem się +(e)m się uspokoił	uspokoiłam się +(e)m się uspokoiła	uspokoiłom się +(e)m się uspokoiło	uspokoiliśmy się +(e)śmy się uspokoili	uspokoiłyśmy się +(e)śmy się uspokoiły
2 os.	uspokoiłeś się +(e)ś się uspokoił	uspokoiłaś się +(e)ś się uspokoiła	uspokoiłoś się +(e)ś się uspokoiło	uspokoiliście się +(e)ście się uspokoili	uspokoiłyście się +(e)ście się uspokoiły
3 os.	uspokoił się	uspokoiła się	uspokoiło się	uspokoili się	uspokoiły się

bezosobnik: uspokojono się

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		uspokójmy się
2 os.	uspokój się	uspokójcie się

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	uspokoiłbym się bym się uspokoił	uspokoiłabym się bym się uspokoiła	uspokoiłobym się bym się uspokoiło	uspokoilibyśmy się byśmy się uspokoili	uspokoiłybyśmy się byśmy się uspokoiły
2 os.	uspokoiłbyś się byś się uspokoił	uspokoiłabyś się byś się uspokoiła	uspokoiłobyś się byś się uspokoiło	uspokoilibyście się byście się uspokoili	uspokoiłybyście się byście się uspokoiły
3 os.	uspokoiłby się by się uspokoił	uspokoiłaby się by się uspokoiła	uspokoiłoby się by się uspokoiło	uspokoiliby się by się uspokoili	uspokoiłyby się by się uspokoiły

bezosobnik: uspokojono by się

bezokolicznik: uspokoić się

imiesłów przysłówkowy uprzedni: uspokoiwszy się

gerundium: uspokojenie się

rodzaj gramatyczny: dk

odpowiednik aspektowy: uspokajać się

Rz_żywotny

+

uspokoić się

+

Zob. spokój I