prekursor - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

książk. osoba, która zapoczątkowała jakieś wartościowe działania, idee czy metody, wyprzedzając w danej dziedzinie ludzi sobie współczesnych

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

określenia człowieka ze względu na jego działalność intelektualną

	synonimy:	innowator nowator pionier
	antonimy:	epigon kontynuator naśladowca

światowy; absolutny prekursor czegoś
jeden z prekursorów
prekursor badań, pracy; gatunku, idei, koncepcji, metody, pomysłu, reform, ruchu, stylu, teorii; chodu (sportowego), ekologii, hodowli, snowboardu; fotografii, muzyki, sztuki jakiejś; epoki; baroku; humanizmu, impresjonizmu, kapitalizmu, symbolizmu; zmian
prekursor czegoś w Polsce; w dziedzinie czegoś
prekursor i lider
rola prekursora
być prekursorem czegoś
należeć do prekursorów czegoś
uważany, uznawany za prekursora czegoś

	Zniszczył wywrotowców, ocalił kraj przed totalitaryzmem, stając się światowym prekursorem skutecznej i nieprzejednanej walki z komunizmem. źródło: NKJP: Maciej Stasiński: Chile 2, Gazeta Wyborcza, 1998-09-11
	Do kręgu prekursorów badań nad prasą należy włączyć Maxa Webera. źródło: NKJP: Tomasz Goban-Klas: Media i komunikowanie masowe: teorie i analizy prasy, radia, telewizji i Internetu, 1999
	Reinhardt nie był jednak prekursorem w dziedzinie reżyserii scen masowych i w niemieckim teatrze miał równie sławnych jak on poprzedników. źródło: NKJP: Małgorzata Leyko: Reżyser masowej wyobraźni : Max Reinhardt i jego teatr dla pięciu tysięcy, 2002
	Można go nawet uznać za jednego z prekursorów ruchu przeciwników eksperymentów na zwierzętach. źródło: NKJP: Literat, słownik i kot, Dziennik Polski, 2002-05-04

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

+

prekursor

+

CZEGO

fr. précurseur

z łac. praecursor