antykadencja

Antykadencja wprowadza do wypowiedzi zapowiedź dalszego ciągu, niedokończenie, które służy spotęgowaniu zaciekawienia, ale i wprowadza element niepewności.

źródło: NKJP: Ewa Szczęsna: Poetyka reklamy, 2001

Pierwszą część utworu charakteryzuje bowiem stopniowe wznoszenie się intonacji; szczyt antykadencji pada na słowo „dziecko!” i resztę wersu, w którym wyraz ten się pojawia. Natomiast drugiej części utworu towarzyszy intonacja opadająca (kadencja).

źródło: NKJP: Zbigniew Lisowski: Poznawanie poezji: interpretacje, 2008

Jak widać, na ścisły format wiersza nakładają się zdania o rozmaicie rozłożonych akcentach logicznych i emocjonalnych, zdanie nie wznosi się tu antykadencją do średniówki (czy do końca wersu) i nie opada kadencją do końca wersu (czy do końca dystychu), antykadencje i kadencje nie pokrywają się ze stałymi granicami formatu wierszowego.

źródło: NKJP: Jerzy Ziomek: Renesans, 1973