burgrabia
-
w dawnej Polsce lub w dawnych Niemczech: wysoki urzędnik w miastach, zamkach lub grodach
-
[burgrabia] lub [burgrabja]
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Funkcjonowanie państwa
władza państwowa -
W istniejącym tu za czasów krzyżackich zameczku rezydował burgrabia, a potem do 1560 starosta książęcy.
źródło: NKJP: Krystyna Malik, Maria Raciborska (red.): Przewodnik po Polsce, 1996
Piastował wysokie urzędy burgrabiego i starosty wschowskiego, starosty kościańskiego i kasztelana międzyrzeckiego (zm. 1423).
źródło: NKJP: Włodzimierz Łęcki: Wielkopolska: przewodnik, 1989
Przez wieki pełnił on różne funkcje. W XVI stuleciu urządzono w nim mieszkanie dla burgrabiego i pokoje gościnne, w końcu XVIII - zamek zamieniono na więzienie.
źródło: NKJP: Jarosław Cybulski, Adam Chrząstowski: Zaprosili nas Jolanta i Bolesław Marschallowie, Kuchnia, nr 5, 1998
Kupiec londyński zostaje rajcą w Gdańsku i burgrabią królewskim, reprezentuje miasto na zjazdach Hanzy i na sejmikach generalnych Prus Królewskich.
źródło: NKJP: Małgorzata Szejnert: Czarny ogród, 2007
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. burgrabia
burgrabiowie
ndepr burgrabie
depr D. burgrabiego
przestarz. burgrabi
burgrabiów
C. burgrabiemu
przestarz. burgrabi
burgrabiom
B. burgrabiego
przestarz. burgrabię
burgrabiów
N. burgrabim
przestarz. burgrabią
burgrabiami
Ms. burgrabi
przestarz. burgrabim
burgrabiach
W. burgrabio
burgrabiowie
ndepr burgrabie
depr Inne uwagi
W D., B., Ms. używa się również formy burgrabich, która jest uważana za niepoprawną.
-
niem. Burggraf