granatnik
-
broń palna o długiej lufie, służąca do wystrzeliwania granatów
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Wojsko i wojna
broń -
- automatyczny, maszynowy, ręczny; przeciwpancerny; rosyjski granatnik
- granatnik na ramieniu
- granatniki i moździerze
- rura granatnika
- pocisk z granatnika
-
Według relacji świadków, gdy biały opel frontera zbliżył się do ambasady, wyskoczył z niego człowiek ubrany w panterkę, z granatnikiem w ręku, i próbował odpalić granat w kierunku ambasady. Granatnik jednak nie wypalił, po czym terrorysta rzucił go na ziemię.
źródło: NKJP: Podwójny niewypał, Dziennik Polski, 1999-03-29
Pierwszy wystrzał z granatnika był właściwie sygnałem do rozpoczęcia prawdziwej kanonady.
źródło: NKJP: Henryk Mąka: Piraci znów atakują, 1995
Podłożona mina lub celny strzał z granatnika unieruchamiał jadący na czele kolumny czołg i żelazny wąż zamierał sparaliżowany, bezbronny, wystawiony na kolejne uderzenia.
źródło: NKJP: Wojciech Jagielski: Modlitwa o deszcz, 2002
Znowu pojedyncze strzały z broni ręcznej, ale granatniki przestały wybuchać.
źródło: NKJP: Tadeusz Kuraszkiewicz: U nas, na Hożej, Gazeta Wyborcza, 1994-08-17
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. granatnik
granatniki
D. granatnika
granatników
C. granatnikowi
granatnikom
B. granatnik
granatniki
N. granatnikiem
granatnikami
Ms. granatniku
granatnikach
W. granatniku
granatniki
-